short story.

'Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.' 

Dlaczego łzy napływają mi do oczu i spływają po policzkach co sekund parę? Z wielu powodów. Nie wiem co ja w ogóle robię ze swoim życiem. Czuję, że wciąż balansuję na tej krawędzi i nadal jestem bliższa upadkowi niż wzlotowi. Coraz bardziej się staczam, a gdy udaje mi się zrobić krok w przód, dwa lecą do tyłu. Zerwałam z Nim. Skończyłam to. To nie było to czego szukałam, a On chyba w ogóle niczego takiego nie szukał. Kiedy wczoraj rozmawialiśmy czułam, jakby serce miało mi za chwilę wyskoczyć z piersi i uciec jak najdalej. Tego właśnie chciało. Nie rozumiem jak mogę Go tak bardzo kochać. Wciąż, nieprzerwanie, pomimo całego bólu jaki mi sprawił, kochać Go tym moim beznadziejnie głupim i naiwnym serduchem. Pomimo jego braku zaangażowania, obiecywania gruszek na wierzbie i udowadniania mi co chwilę, że jednak nie jestem taka "mądra, fajna, ładna etc". A może to tylko łzy żalu, spowodowane tylko i w wyłączności, tym, jak bardzo się zawiodłam, tym, że dałam z siebie wszystko, a otrzymałam w zamian jedno wielkie nic. I myślę tak sobie, czemu ja płaczę. I przed chwilą nawet zastanawiałam się, czemu to skończyłam, i znowu zaczęły napływać złudzenia, że może On się zmieni, że może by się ułożyło, że może On jednak mnie kocha. Ale wiem, że tak nie będzie. On się nie zmieni, bo mnie o tym uprzedził nawet. Ułożyć się może ułoży, ale każdemu z nas z osobna. Kochać.. nie wiem czy kiedykolwiek kierując te słowa do mnie wiedział co to w ogóle oznacza i czy było to szczere wyznanie. Jedno jest pewne, jakiś etap swojego życia zakończyłam z wielkim hukiem, bo o studiach w tym roku mogę tylko pomarzyć, tak więc emocjonalnie nastawiam się na przyszły rok. Tylko czemu wciąż myślę o Nim. Że będzie mi brakować tych wieczornych rozmów, jego dosyć dziwnego poczucia humoru i innych drobnostek. Ale w sumie, szala została przechylona, a rzeczy istotne były po stronie przeważającej, a raczej ich brak. Muszę odbić się od dna i znowu nabrać powietrza. Zmotywować się maksymalnie i dać z siebie wszystko w tym roku. Cóż, powtórka z rozrywki wcale się nie uśmiecha, ale za głupotę się płaci. Cena jest wysoka, dlatego się nie poddam i będę walczyć dalej. Miejmy nadzieję, że nie braknie mi sił i, że uda mnie się zapomnieć o Tb jak najszybciej.